Wśród drzew parkowych, na skraju deptaków spacerowych, na ścianach kamienic i kościołów, na placach i w zaułkach ulic w całej Polsce, w tym tu, w Gdyni i Sopocie wstrzymują czas na minutę pamięci świadectwa II Wojny Światowej i po jej zakończeniu – de facto okupacji sowieckiej Polski. Dla Europy Zachodniej II Wojna Światowa zakończyła się 8 maja. Ten dzień zwany Dniem Zwycięstwa obchodzą uroczyście Czechy, Francja, Polska i Wielka Brytania.
Tekst i fot. Adam Lech Janowski ⓒ 2018.
Według “Słownika Języka Polskiego PWN” okupacja to “czasowe zajęcie obcego terytorium przy użyciu siły zbrojnej; też: czas trwania tego stanu”. Jak inaczej nazwać obecność Armii Czerwonej na terytorium Rzeczypospolitej w czasie i po bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy i ambiwalentnym zakończeniu II Wojny Światowej w Europie?
Należy dodać, że Rzeczpospolita zachowywała ciągłość funkcjonowania od momentu wtargnięcia na jej terytorium przez wojska III Rzeszy 1 września 1939 roku, a potem ZSRR – 17 września 1939 roku aż do kapitulacji III Rzeszy za pomocą Rządu RP na uchodźstwie oraz Polskiemu Państwu Podziemnemu na terenie kraju, a polscy żołnierze walczyli od samego początku do samego końca działań zbrojnych w Europie.
Działania zbrojne na terenie Polski okupowanej przez ZSRR prowadzone były lokalnie na mniejszą skalę do 1956 roku.
Po tym okresie marionetkowy rząd Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej podpisał umowę z ZSRR potwierdzający obecność wojsk sowieckich w Polsce. Z kolei wobec okupacji północnej części Prus Wschodnich z Królewcem przez ZSRR i zamienieniu go w dużą bazę wojskową brakuje powszechnych informacji o statusie wojsk Armii Czerwonej i do dnia dzisiejszego armii Federacji Rosyjskiej w tym terenie.
W Polsce dzień 9 maja nazywany jest Narodowym Dniem Zwycięstwa jako konsensus wobec dwuznaczności nazwy i postulatu całkowitego zniesienie tego święta.
Na Ukrainie bowiem dzień później obchodzony jest Dzień Zwycięstwa nad Nazizmem w II Wojnie Światowej. Polacy walczyli na wszystkich frontach podczas tej wojny. Niemcy ogłosili bezwarunkową kapitulację swej armii – Wehrmachtu 8 maja 1945 roku i właściwie na tym należy poprzestać, że zakończyliśmy nasze zmagania wojenne z armią niemiecką i jej sojusznikami. Zwyciężyliśmy jako Polacy na wielu frontach, ale na naszej własnej ziemi na zwycięstwo musieliśmy czekać jeszcze niemal pół wieku. Oddaliśmy krew za innych i wszyscy zachodni alianci potraktowali nas jak kartę przetargową wobec żądań ZSRR i Stalina.
Po zakończeniu II Wojny Światowej na zachodzie Europy, na rozkaz Stalina po 1945 roku obozy koncentracyjne, łagry i więzienia NKWD zapełniały się setkami tysięcy Polaków, w tym żołnierzy i ich całych rodzin. Część z tych ocalałych i potomnych czuło się zapomnianych, a ich potomkowie nadal oczekują wsparcia od Ojczyzny, od Macierzy. Żyją lub groby ich rodzin leżą nieraz daleko na wschodzie, na Syberii, w Kazachstanie i w tej niemal całej części Azji, gdzie swymi wpływami sięgali sowieci. Tam też to święto obchodzone jest 9 maja – zarówno w Rosji, jak i republikach, które wyzwoliły się spod jarzma ZSRR i gdzie żyją tysiące potomkowie wywiezionych Polaków.
Mimo jednej z największych danin krwi w Europie i takiego też wielkiego wysiłku żołnierskiego Polaków na wszystkich frontach II Wojny Światowej terytorium Polski względem obszaru przed rozpoczęciem tej wojny został znacznie okrojony, w tym o tereny na Wschodzie przez dyktatora i premiera ZSRR – Stalina za akceptacją kolejnych prezydentów USA i premierów Wielkiej Brytanii podczas konferencji w Jałcie i Poczdamie w 1945 roku.
Dla nas Polaków, na naszej najważniejszej dla nas ziemi – polskiej ziemi, chociaż znacznie okrojonej przez wielkie mocarstwa, na zwycięstwo i wolność czekaliśmy dalej 44 lata, czyli łącznie pół wieku – od 1 września 1939 do 4 czerwca 1989 roku, do pierwszych częściowo wolnych wyborów parlamentarnych. W tym dniu obchodzimy Dzień Wolności i Praw Obywatelskich. Wybory poprzedzone były negocjacjami przy tzw. “Okrągłym Stole” między stroną rządowo-koalicyjną z przewodniczącym, późniejszym prezydentem Polski – Aleksandrem Kwaśniewskim, a stroną opozycyjno-solidarnościową, której przewodniczył późniejszy pierwszy premier w wolnej Polsce – Tadeusz Mazowiecki w dniach 6 lutego – 5 kwietnia 1989 roku.
Podczas pielgrzymki do Polski w Warszawie na Placu Zwycięstwa 2 czerwca 1979 roku papież Jan Paweł II przemawiał: “Na ilu to miejscach ziemi ojczystej padał ten żołnierz. Na ilu to miejscach Europy i świata przemawiał swoją śmiercią, że nie może być Europy sprawiedliwej bez Polski niepodległej na jej mapie?”
***
*****
Entre los árboles del parque en el borde del pie de peatones en las paredes de las casas e iglesias, las plazas y callejones de las calles en todo el país, incluso aquí en Gdynia y Sopot suspender el tiempo para obtener un certificado de memoria minuto de la Segunda Guerra Mundial y después de – la ocupación de facto Soviética polaco.
Para Europa occidental, la Segunda Guerra Mundial terminó el 8 de mayo. Este día se llama el Día de la Victoria celebrar solemnemente la República Checa, Francia, Polonia y el Reino Unido.
Texto y foto: Adam Lech Janowski ⓒ 2018.
De acuerdo con la “Diccionario de la Lengua polaca PROPIO” ocupación es “ocupación temporal de territorio extranjero utilizando la fuerza armada; también: la duración de este estado.” ¿De qué otra para llamar a la presencia del Ejército Rojo en el territorio de la República durante y después de la rendición incondicional del Tercer Reich, y la ambivalencia acerca de la Segunda Guerra Mundial en Europa?
Hay que añadir que la República mantiene la continuidad de la operación desde la invasión de su territorio por el ejército del Tercer Reich, 1 de septiembre de 1939, entonces la Unión Soviética – 17 de septiembre 1939 hasta la rendición del Tercer Reich por el gobierno polaco en exilio y la polaca que la tierra en el país, y soldados polacos lucharon desde el principio hasta el final de las hostilidades en Europa.
Las operaciones militares en territorio polaco ocupado por la Unión Soviética se llevaron a cabo localmente en menor escala hasta 1956.
Después de este período, el gobierno títere de la República Popular de Polonia firmó un acuerdo con la URSS, lo que confirma la presencia de las tropas soviéticas en Polonia. Por otro lado, a la ocupación de la parte norte de Prusia Oriental con Koenigsberg por la URSS y convirtiéndola en una gran base militar que carece de información general sobre el estado del Ejército Rojo y hasta el día del Ejército de la Federación Rusa en esta área.
En Polonia, se llama 9 de Mayo La victoria es un consenso nacional en cuanto a la ambigüedad de los nombres y postulan la abolición total de la fiesta.
En Ucrania, por un día más tarde se celebró el Día de la Victoria sobre el nazismo en la Segunda Guerra Mundial. Los polacos lucharon en todos los frentes durante esta guerra. Alemania anunció la rendición incondicional de su ejército – la Wehrmacht el 8 de mayo 1945 y correctamente en este debe confinar que terminamos nuestro esfuerzo de guerra con el ejército alemán y sus aliados. Ganamos como polacos en muchos frentes, pero en nuestra propia tierra para la victoria tuvimos que esperar casi medio siglo. Dimos la sangre de todos los otros aliados occidentales y nos trataron como moneda de cambio a las exigencias de la Unión Soviética y Stalin.
Después del final de la Segunda Guerra Mundial en Europa occidental, por orden de Stalin después de los campos de concentración, gulags 1945 y prisiones de la NKVD se llenaron de cientos de miles de polacos, entre ellos soldados y sus familias.
Algunos de estos supervivientes y descendientes sintieron olvidados, y sus descendientes todavía esperan el apoyo de la tierra natal de la Madre Patria. Aquéllos que conviven o sus tumbas familiares son a menudo muy al este, en Siberia, en Kazajstán y en el que casi todas las partes de Asia, donde su influencia alcanzó para los soviéticos. También hay una fiesta se celebra el 9 de mayo – tanto en Rusia y las repúblicas, que liberó del yugo de la Unión Soviética y en la que viven miles de descendientes de polacos deportados.
A pesar de una de las mayores tributo de sangre en Europa y un gran esfuerzo soldado tales postes en todos los frentes del territorio polaco Segunda Guerra Mundial con el área antes de la guerra se ha reducido significativamente, incluyendo áreas en el este por el dictador y el primer ministro de la URSS – Stalin para la aceptación de presidentes los Estados Unidos y los primeros ministros de Gran Bretaña durante el Yalta y Potsdam en el año 1945.
Para nosotros, los polacos, nuestra más importante para nosotros la tierra – tierra polaca, aunque gran parte truncada por las grandes potencias, la victoria y la libertad esperaron más de 44 años, es decir, un total de medio siglo – 1 de septiembre de 1939 al 4 de junio de 1989, las primeras elecciones parcialmente libres parlamentaria.
En este día, celebramos el Día de la Libertad y los Derechos de los Ciudadanos. Las elecciones fueron precedidas por negociaciones en el llamado conversaciones “mesa redonda” entre la coalición de gobierno de partido único con el Presidente, más tarde presidente polaco – Aleksander Kwasniewski, y de la solidaridad de oposición del partido, presidido por el primer ministro más tarde en una Polonia libre – Tadeusz Mazowiecki a cabo el 6 de febrero – 5 ª abril de 1989.
Durante la peregrinación a Polonia en Varsovia Plaza victoria 2 de junio de 1979 el Papa Juan Pablo II habló: “¿En cuántos lugares en su tierra natal cayó el soldado En cuántos lugares en Europa y el mundo habló de su muerte, que no puede ser sólo Europa sin la independencia polaca. en su mapa? “
***
***
Among park trees, on the edge of walking promenades, on the walls of tenements and churches, on squares and in the streets of all parts of Poland, including here in Gdynia and Sopot, they stop the memory of the Second World War certificate and its completion – de facto the Soviet occupation Polish.
For Western Europe, the Second World War ended on May 8. This day, known as Victory Day, is ceremonially celebrated by the Czech Republic, France, Poland and the United Kingdom.
Text and photo: Adam Lech Janowski ⓒ 2018.
According to the “Dictionary of the Polish Language PWN”, occupation is “the temporary occupation of foreign territory with the use of armed force, also: the duration of this state”. How else can you call the presence of the Red Army on the territory of the Commonwealth during and after the unconditional surrender of the Third Reich and the ambivalent ending of the Second World War in Europe?
It should be added that the Commonwealth retained the continuity of its functioning since the invasion of its territory by the troops of the Third Reich on September 1, 1939, and then the USSR – September 17, 1939 until the surrender of the Third Reich with the help of the Polish Government in exile and the Polish Underground State in the country, and Polish soldiers fought from the very beginning to the end of armed operations in Europe.
Armed actions in Poland occupied by the USSR were conducted locally on a smaller scale until 1956.
After this period, the puppet government of the Polish People’s Republic signed an agreement with the USSR confirming the presence of Soviet troops in Poland. In turn, due to the occupation of the northern part of East Prussia with Königsberg by the USSR and turning it into a large military base, there is a lack of common information about the status of the Red Army troops and, to this day, the army of the Russian Federation in this area.
In Poland, 9 May is called the National Day of Victory as a consensus on the ambiguity of the name and the postulate of the total abolition of this holiday.
In Ukraine, the Day of Victory over Nazism in World War II is celebrated one day later. Poles fought on all fronts during this war. The Germans announced the unconditional surrender of their army – the Wehrmacht on May 8, 1945, and it is appropriate to stop there, that we have ended our struggle with the German army and its allies. We won as Poles on many fronts, but in our own land for the victory we had to wait almost half a century. We gave blood for others and all Western Allies treated us as a bargaining chip against the demands of the USSR and Stalin.
After the end of the Second World War in Western Europe, at Stalin’s command after 1945, the NKVD concentration camps, gulags and prisons were filled with hundreds of thousands of Poles, including soldiers and their entire families.
Some of these survivors and descendants felt forgotten, and their descendants still expect support from the Motherland, from the Motherland. The lives or graves of their families lie often far in the east, in Siberia, in Kazakhstan, and in almost all of Asia, where the Soviets influenced them. There, the holiday is celebrated on 9 May – both in Russia and in the republics, which freed themselves from the yoke of the USSR and where thousands of descendants of deported Poles live.
Despite one of the biggest tributes of blood in Europe and such a great effort of soldiers Poles on all fronts of World War II, the territory of Poland before the beginning of this war was significantly cut, including the areas in the East by the dictator and the USSR’s Prime Minister Stalin for the acceptance of successive presidents US and Prime Ministers of Great Britain during the conference in Yalta and Potsdam in 1945.
For Poles, on our most important land for us – Polish land, although significantly reduced by great powers, for victory and freedom, we waited 44 years, that is, half a century – from September 1, 1939 to June 4, 1989, until the first partially free parliamentary elections.
On this day, we celebrate the Day of Freedom and Citizens’ Rights. The elections were preceded by negotiations at the so-called The “Round Table” between the government and coalition parties with the chairman, the later president of Poland – Aleksander Kwasniewski, and the opposition and solidarity party headed by Tadeusz Mazowiecki, the first prime minister in free Poland, on February 6 – April 5, 1989.
During the pilgrimage to Poland in Warsaw at Plac Zwycięstwa, on June 2, 1979, Pope John Paul II spoke: “How many places were the land of his native land fell this soldier, how many places of Europe and the world he spoke with his death, that he can not be a just Europe without an independent Poland on her map? “
***
***
Среди деревьев парка на краю пешеходной прогулки на стенах домов и церквей, площадей и переулков улиц по всей стране, в том числе здесь, в Гдыне и Сопоте приостановить время минуты Свидетельство памяти Второй мировой войны и после того, как – де-факто советской оккупации Польский.
Для Западной Европы Вторая мировая война завершилась 8 мая. Этот день, известный как День Победы, торжественно отмечается Чешской Республикой, Францией, Польшей и Соединенным Королевством.
Текст и фото: Адам Лех Яновски ⓒ 2018.
Согласно «Словарю польского языка PWN», оккупация является «временной оккупацией иностранной территории с использованием вооруженной силы, а также: продолжительность этого состояния». Как еще можно назвать присутствие Красной Армии на территории Содружества во время и после безоговорочной капитуляции Третьего Рейха и амбивалентного окончания Второй мировой войны в Европе?
Следует добавить, что Республика сохранила преемственность операции после вторжения в его территории армии Третьего рейха, 1 сентябрь 1939 года, то Советский Союз – 17 сентября 1939 до капитуляции Третьего рейха польского правительства в изгнании и польских вас метро в стране, и польские солдаты сражались с самого начала и до конца вооруженных операций в Европе.
Вооруженные действия в Польше, оккупированные СССР, проводились локально в меньших масштабах до 1956 года.
После этого периода марионеточное правительство Польской Народной Республики подписало с СССР соглашение, подтверждающее присутствие советских войск в Польше. С другой стороны, к оккупации северной части Восточной Пруссии с Кенигсбергом СССР и превращения его в крупную военную базу ей не хватает общей информации о состоянии Красной Армии, и в этот день армии Российской Федерации в этой области.
В Польше 9 мая называется Национальным днем Победы в качестве консенсуса относительно двусмысленности названия и постулата об общей отмене этого праздника.
На Украине день победы над нацизмом во Второй мировой войне отмечается. Во время этой войны поляки сражались на всех фронтах. Германия объявила о безоговорочной капитуляции его армии, – вермахт 8 мая 1945 года и должным образом на это следует ограничить, что мы закончили наши военные усилия с немецкой армией и ее союзниками. Мы выиграли как поляки на многих фронтах, но на нашей собственной земле для победы нам пришлось подождать почти полвека. Мы отдавали кровь другим, и все западные союзники относились к нам как козырем против требований СССР и Сталина.
После окончания Второй мировой войны в Западной Европе, по приказу Сталина после 1945 концлагерей, ГУЛАГа и НКВД тюрьмы были заполнены сотни тысяч поляков, в том числе военнослужащих и членов их семей.
Некоторые из этих выживших и потомков были забыты, а их потомки все еще ожидают поддержки от Родины, от Родины. Жизни или могилы их семей часто находятся далеко на востоке, в Сибири, в Казахстане и почти во всей Азии, где на них влияли Советы. Там праздник отмечается 9 мая – как в России, так и в республиках, освободившихся от ига СССР и где проживают тысячи потомков депортированных поляков.
Несмотря на один из самой большой дани крови в Европе и таких больших усилия солдат поляков на все фронты территории Второй мировой войны польской площади до войны была значительно сократить, в том числе районов на востоке диктатора и премьер-министра СССР – Сталина для принятия президентов США и премьер-министры Великобритании во время конференции в Ялте и Потсдаме в 1945 году.
Для нас поляки, наш самый важный для нас земля – польская почва, хотя и значительно усечены великими державами, победа и свобода подожданных дальнейшие 44 лет, то есть в общей сложности полвека – с 1 сентября 1939 года по 4 июня 1989 года, первые частично свободные выборы парламентский.
В этот день мы отмечаем День свободы и права граждан. Выборы предшествовали переговоры по так называемому «Круглый стол» переговоры между правительством партии коалиции с президентом, а позже президент Польши – Александр Квасьневский и партии оппозиционной солидарности, под председательством позднее первого премьер-министра в свободной Польше – Тадеуш Мазовецкий состоится 6 февраля – 5 апреля 1989.
Во время паломничества в польском в Варшаве на площади Победы 2 июня 1979 года Папа Иоанн Павел II говорил: «Во сколько мест на родине упал солдат во сколько мест в Европе и мире, говорит о его смерти, что он не может быть только Европа без польской независимой. на ее карте? “
***
W cieniu drzew lub blasku słońca pomniki w Sopocie i Gdyni codziennie przypominają o polskiej martyrologii:
– o milionach Polaków: walczących i poległych na polach bitew, co było m.in. efektem utopijnych wizji Hitlera i Stalina; Polakach i ludności mieszkającej w Polsce – zamordowanych lub pomarłych w miejscach kaźni: obozach koncentracyjnych, obozach pracy na terenie Rzeszy Niemieckiej na terytoriach okupowanych, ale także w łagrach w ZSRR:
Ostaszkowie (obóz ostaszkowski), Kozielsku (obóz kozielski), Starobielsku (obóz starobielski), Równem (obóz rówieński przy budowie drogi Nowogród Wołyński – Nowograd Wołyńskij – Lwów przez Równe – Rowno, Dubno i Brody), Krzywym Rogu (obóz krzyworoski), Lwowie, Griazowcu, Kijowie oraz w miejscowościach: Riazań-Diagilew, Zajonikiewo (obóz wołogodzki), Pawliszczew Bór (Juchno, obóz juchnowski), Talicy (Juża, obóz jużski),
a ponadto:
Kozielszczyna (obóz kozielszczański), Oranki, Piotkino (obóz putywlskij), Wojtkuszki k/Wiłkomierza (obecnie Ukmerge), Zaporożec (obóz zaporoski), Jelenowka, Nowo-Troickoje i Karakubie (obóz jeleno-karakubski), Suzdal (obóz suzdalski), w dorzeczu Peczory (Peczora, zespół Północnego Obozu Kolejowego), Ponoj (obóz ponojski), w Spassku koło Karagandy (tzw. obóz spasozawodski).
Wśród innych miejsc wyliczyć należy:
obóz borowiczyński nr 270 (Borowiczy); obóz czerebowiecki (Czerebowiec), obóz dubrowski (Dubrowsk) obóz kałuski (Kaługa), w tym do pracy w rejonie korobowskim pod Moskwą, obóz saratowski nr 0321 (Saratów); obóz stalinogorski kontrolno-filtracyjny nr 283 i jeniecki nr 388 (Stalinogorsk – obecnie Krasnogorsk), obóz staliński kontrolno-filtracyjny nr 240 (Stalino w Donbasie), w Workucie, Archangielsku, Murmańsku. Ponadto funkcjonowały obozy filtracyjne i przejściowe m.in. w Białymstoku, Lublinie, Skrobowie k. Lubartowa, Przemyślu, Sokołowie Podlaskim, Miednikach Królewskich k. Wilna.
– o zmarłych w czasie transportu na zesłanie w mrozie w bydlęcych wagonach na Syberię i do Kazachstanu oraz na samym zesłaniu,
– o osieroconych dzieciach rodziców tam wysiedlonych, zmarłych w transporcie lub na miejscu w wyniku chorób i głodu, w tym w sierocińcach,
– o zmarłych i torturowanych w hitlerowskich więzieniach i sowieckich kazamatach,
– o około 200 000 uprowadzonych i często siłą porywanych polskich dzieciach – podczas II Wojny Światowej przez niemiecką organizację Lebensborn uznaną przez ONZ za zbrodniczą i Urząd do Spraw Młodzieży – Jugendamt, m.in. fałszujący ich dane; i wysłanych m.in. na tereny dzisiejszych Niemiec i Austrii,
– o powstrzymywaniu lub blokowaniu polskich działań w celu odzyskania tych dzieci – przez lokalnych wójtów w Niemczech i Austrii oraz przez państwa po wojnie okupujące Niemcy,
– o dalszym wywożeniu Polaków na Sybir i więzieniu ich w obozach NKWD po oficjalnym zakończeniu II Wojny Światowej,
Wśród licznych miejsc uwięzienia znalazły się: obóz kontrolno-filtracyjny nr 0302 w obwodzie Mołotowskim i obozy jenieckie nr 231 i nr 523 w obwodzie Swierdłowskim, w latach 1944-1947: obozy jenieckie nr 41 w Ostaszkowie i nr 178–454 pod Riazaniem i łagry w rejonie Workuty. Ponadto więziono i wykorzystywano do katorżniczej pracy przymusowej Polaków w Workutłagu, Rieczłagu, Intłagu, Minłagu, Obskim ITŁ i przy Budowie 501 oraz innych łagrach podległych Północnemu Zarządowi Budowy Kolei.
Uwięzieni byli także:
w Stalinogorsku, w obozie kontrolno-filtracyjnym nr 283 i obozie jenieckim nr 388 NKWD-MWD ZSRR w latach 1944–1950, w Borowiczach, w obozie jenieckim nr 270 NKWD ZSRR w latach 1944–1949. Polaków wywożono także do pracy przymusowej w kopalniach Donbasu, w tym kilkadziesiąt tysięcy polskich górników z terenu województwa śląskiego.
– o prześladowaniu, więzieniu i morderstwach dokonanych na Polakach przez ZSRR do upadku komunizmu w 1989 roku:
w obozach i koloniach rolnych po 1945 roku w miejscowościach: Poniatowa, Gdańsk, Krotoszyn, Wadowice, Zimne Wody, Świętochłowice – Zgoda, Głaz, Kcynia, Krzesimów, Leszno – Gronowo, Inowrocław, Oświęcim, Janikowo, Jaksice, Gniewkowo, Będzin, Targowa Górka, Abramów, Stalowa Wola, Toruń – Rudak, Kruszwica, Warszawa, Złotów.
Niektóre więzienia NKWD na terenie PRL:
Krzesimów koło Łęcznej – Pierwszy obóz NKWD na terenie Polski lubelskiej, Zamek w Lublinie (przeniesione do Chełma), Zamek w Rzeszowie.
W latach 1945–1956 – funkcjonowały 23 więzienia komunistyczne, w tym Wronki, Rawicz, Fordon, w których uwięziono od 150 do 200 tysięcy polskich żołnierzy a ponadto Centralne Obozy Pracy: obozy w Warszawie, Poniatowej, Krzesimowie, Potulicach i Jaworznie i Progresywne Więzienie dla Młodocianych w Jaworznie – dla młodocianych więźniów politycznych.
Inne miejsca odosobnienia Polaków to Majdanek – Lublin (VII 1944 – XII 1945) – obóz NKWD, Przemyśl, Obóz przejściowy NKWD nr 49 dla AK i przeciwników okupacji sowieckiej, Więzienie Montelupich w Krakowie, Poznań „Specłagier NKWD nr 2, lagier NKWD nr 177 w Poznaniu, obóz NKWD w Trzebusce koło Sokołowa Małopolskiego, KL Warschau Obóz koncentracyjny – Konzentrationslager, prowadzony przez NKWD, a do 1949 roku przez UB, Obóz Pracy przy ul. Gęsiej, wspomniany już Skrobów koło Lubartowa, na Lubelszczyźnie, obóz NKWD dla żołnierzy AK, Kąkolewnica Obóz NKWD dla AK / Uroczysko Baran w Kąkolewnicy koło Radzynia Podlaskiego,
Funkcjonował ponadto specjalny obóz NKWD nr 10 na terenie fabryki Zakłady Amunicyjne Pocisk S.A. w Warszawie dla żołnierzy i działaczy Polskiego Państwa Podziemnego – rozbity 21 maja 1945 roku przez oddział AK, Obozy NKWD Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ZSRR i UB w Oświęcimiu, do jesieni 1945 roku w byłym obozie lub w pobliżu, obóz założony w obrębie byłego KL Auschwitz II-Birkenau w Brzezince – istniał do marca 1946 roku.
Ponadto funkcjonowało ok. 30 innych mniejszych obozów NKWD na terenie Śląska, poza tym obozy NKWD w miejscowościach: Toszek, Kędzierzyn i Blachownia oraz w Hucie „Hermann Göring” w Łabędach, w Ciechanowie, Działdowie, Świebodzinie i Grudziądzu, Mrowino – wyzwolony w 1956 roku, Działdowo, Białystok, Kolno.
– o głębokich ranach i wielkich stratach ludzkich, ale też terytorialnych, jakie poniosła Polska. Te rany pozostaną na zawsze.
Tych ludzi nic już nie przywróci, ale winniśmy im pamięć, hołd lub/i szacunek. A ich zapomnianym potomkom co często żyją zostawieni samym sobie – pomoc i wsparcie Państwa, gdziekolwiek się nie znajdują.
Polsce odebrano po II Wojnie Światowej niemal 25% terytorium Polski, a mimo tego faktycznie Polska wypłacała odszkodowania za poniesione straty m.in. Francji i innym krajom za straty np. majątkowe firm działających na terenie Polski po I Wojnie Światowej i II Wojnie Światowej, o czym zadecydowano w Wersalu. Żeby nie było tego dość, reparacje Niemiec na rzecz ZSRR miały być wypłacane z majątku tzw. “Ziem Odzyskanych” z terenu Polski, Było to określenie cyniczne, gdyż w tym samym czasie, gdy ustalono nowe granice Polski, do których włączono tzw. Ziemie Odzyskane, Polsce siłą summa summarum zabrano prawie 25% terytorium Kraju na Wschodzie, nie licząc nie odzyskanego Królewca, co dałoby łącznie 30% strat terytoraialnych.
Choć sam Mikołajczyk optował za przydzieleniem Polsce ziem na zachodzie, sprzeciwiał się on odebraniu Polsce ziem na wschodzie. Decyzja o nowych granicach Polski została potwierdzona na konferencji poczdamskiej w 1945 roku, podobnie jak wobec Prus Książęcych z Królewcem. Królewiec był jednym z ważniejszych centrum polskiej kultury – m.in. polskich wydawnictw lub książek i encyklopedii drukowanych tam w języku polskim, Uniwersytetu Albrechta na wzór Uniwersytetu Jagiellońskiego, w którym studiował m.in. Jan Kochanowski.
Dla wielu z nas – Polaków, ta II Wojna Światowa trwała nadal. Przykładowo na terenie powiatu inowrocławskiego w latach 1945 – 1952 przebywało 7 podziemnych oddziałów zbrojnych i 24 organizacje konspiracyjne (podziemia) z wyłączeniem grup przestępczych, mimo posiadanych przesłanek lub motywacji politycznych czy patriotycznych. W Polsce tylko na terenach w granicach okrojonych przez Wielkie Mocarstwa po 1945 roku działo w przybliżeniu ponad pięćset podziemnych organizacji politycznych lub zbrojnych z wyłączeniem przestępczych grup zbrojnych (o charakterze głównie lub faktycznie kryminalnym).
Dyktat i siła Stalina sprawiały, że nogi Churchilla, premiera Wielkiej Brytanii i Roosevelta, prezydenta USA i ich następców uginały się przed sowieckim przywódcą. To dzięki tym trzem politykom Rzeczpospolita Polska straciła niemal 25% swojego terytorium wobec stanu z 1939 roku, zamykając milionom Polaków możliwość powrotu do Macierzy, do Ojczyzny.
Zgodził się na to także sam Bolesław Bierut w Moskwie – przedstawiciel komunistycznego marionetkowego tworu przy ZSRR – hucznie zwanego: Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Ten zatwardziały komunista na usługach Stalina, później wyznaczony przez ZSRR na prezydenta PRL, żądał, by Lwów, będący przez 600 lat w granicach Rzeczpospolitej Polskiej, należał do Rosji.
Również zrzeczenie się niemal 25% terytorium polskich ziem zaakceptował wiceprzewodniczący kolejnego kolaboracyjnego wobec ZSRR tworu – Krajowej Rady Narodowej – KRN, przyszły premier PRL, Edward Osóbka. Do jego nazwiska dołożono drugi człon – Morawski, aby uniknąć potęgowania tragikomicznego charakteru sprawowanej funkcji tego marionetkowego premiera PRL przy ZSRR. To on podpisał tajne porozumienie z Wiaczesławem Mołotowem uznające, jeszcze skorygowaną przez Stalina, brytyjską propozycję pomniejszenia terytorium Rzeczpospolitej i przesunięcia jej granic o około 100 km na zachód – tak zwaną “linię Curzona”. Sprzeciwiał się temu Stanisław Mikołajczyk, premier Rządu Rzeczpospolitej na uchodźstwie.
W tej wojnie, jak i w I Wojnie Światowej, spośród aliantów to jedynie Polacy mieli na tyle odwagi oraz siły i przeciwstawili się potędze Rosji. Dla Francji, Wielkiej Brytanii i USA Polska była tylko kartą przetargową. Potwierdzają to dzienniki napisane przez przywódcę Francji, późniejszego prezydenta Republiki Francuskiej – gen. Charlesa De Gaulle’a.
Polska jako pierwsza w 1939 roku została napadnięta przez Niemcy, a następnie przez ZSRR, a jej żołnierze wojsk lądowych – Armii Wojska Polskiego, Polskiej Marynarki Wojennej i Polskich Sił Powietrznych bohatersko walczyli. Polacy masowo przelewali swą krew za “Wolność Waszą i naszą” na wielu frontach II Wojny Światowej: w Afryce, na Wschodzie w ZSRR i na Oceanie Atlantyckim.
Mimo tego polskiego poświęcenia, “daniny krwi”, po zakończeniu II Wojny Światowej w 1945 roku, USA, Wielka Brytania, Francja i Chiny odmówiły zaproszenia Polski w 1945 roku na konferencję założycielską ONZ w San Francisco, w której uczestniczyło 50 państw. Do tej pory pod Kartą Narodów Zjednoczonych brakuje podpisu przedstawiciela Rządu Polskiego, reprezentatywnego i legitymowanego lub wybranego przez Naród Polski. Zamiast tego figuruje podpis komunisty Wincentego Rzymowskiego. Dokument ratyfikowany był przez polskich marionetkowych komunistów wyznaczonych przez Stalina: Bieruta, Rzymowskiego i Osóbkę.
Czy pamiętamy o naszej historii i ją właściwie kultywujemy? Co zostało dzisiaj z tamtych lat?
***
Dzisiaj Gdynia to przede wszystkim miasto pełne uroku, ale i nowoczesności, klimatu ludzi otwartych i przedsiębiorczych. Gdynia przepięknie się rozwija. Jej budynki zapierają dech w piersiach, aż serce roście. Do tego jak zwykle popularne Nabrzeże Pomorskie / Skwer Kościuszki i modna zakupowa ulica Świętojańska w modnej dzielnicy Kamienna Góra.
Sopot to perła sama w sobie, wyśmienity kurort wypoczynkowy i miejsce kultury, które przyciągało i czyni to nadal skutecznie rzesze turystów i wielu artystów oraz amatorów lub ludzi związanych ze sztuką z całego świata. To powiązanie i fakt bliskości dużych portów Gdańska i Gdyni, sprawiało że Sopot był otwarty na świat, na ludzi i na idee.
Niosło ono falę wolności – W Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej – Kraju podporządkowanemu sowieckiemu najeźdźcy – pod butem ZSRR i na całej części europejskiego kontynentu, Azji i innych części świata skutych lodem czerwonego totalitaryzmu i autorytaryzmu oraz zainfekowanych ponurą, hegemonistyczną, wielkoruską, a nade wszystko ludobójczą polityką “Komuny”.
Jednak na niemal każdym jednak kroku lub w wielu miejscach w obu miastach znaleźć można ślady historii – bohaterskiej obrony i walki Pomorzan, ludźmi związanymi od wieków z podróżami przez morze i z kontaktami m.in. ze skandynawskimi lub nordyckimi Ludami Północy – krain wśród lodów, bogatymi miastami Hanzy oraz tymi z mistycznego Wschodu.
Patrząc szerzej – Pomorze było na pierwszym froncie – przy zbrodniczym ataku i rzezi dokonanej na gdańszczanach przez Krzyżaków, po Potop Szwedzki, aż po atak na Westerplatte i II Wojnę Światową. Zaczęło się tutaj – upadek żelaznej Kurtyny i Wiosna Ludów Europy Środkowej i Wschodniej – wpierw wyzwolenie Polski – rozmowy przy “Okrągłym Stole” i pierwsze wolne wybory w Polsce 4 czerwca 1989 roku, następnie oraz kolejne wyzwolenia i wydarzenia: “Trójkątny Stół” na Węgrzech, obalenie Muru Berlińskiego na granicy RFN i NRD, tzw. “Aksamitna Rewolcja” w Czechosłowacji, Rewolucja w Rumuni i krwawe “Mineriady”.
“Boga o inną moc prosimy, O inną drogę do wielkości :
Nie dopuść, żeby miecz nieprawy Miał za rękojeść krzyż Twej męki.”
***
“Istnieje na świecie tak zwana moralność.”, jak pisał Wiaczesław Szyszkow w “Posepnej Rzece” i “Każdy człowiek ma własną wolność, każdy człowiek ma własną moralność.” Od najdawniejszych czasów Słowianie zbierali się czcząc poległych, np. “Stanąwszy u Czarnego Kurhana”. Czy trzeba nam było docierać do ukraińskiego Wernyhory, czy do przybyłej ze wschodu Sybilli, by odgadnąć to, co dziś zwiemy przeszłością? O której świadczą pomniki bojowników o niepodległość (z “Pomników Bojowników o Niepodległość 1794-1863):
w Powstaniu Kościuszkowskim w 1794 roku:
“Pierwszy krok do zrzucenia niewoli jest odważyć się być wolnym”,
w Powstaniu Listopadowym w 1830-1831 roku:
Dopóki Polska nie wróci do praw jej przynależnych, dopóki zbrodnia polityczna XVIII-go wieku na niej spełniona, naprawiona nie będzie
W Powstaniu Styczniowym w 1863 roku:
“I wszystko, wciąż mówiło o Niej, o Nieśmiertelnej, co w grobowcu czeka Na odwalenie kamiennego wieka…”
W Powstaniu Wielkopolskim w 1918-1919 roku.
“Zawarło się nad Polską wieko trumienne. Lecz nie zamarła jej siła odrodcza. Wcieli się w legjonowy czyn Dąbrowskiego. (…) W kraj waliły burze, przeistaczał się dawny świata porządek – On wierzył, że z tych gromów i burz zrodzi się sprawiedliwość dla ludów, dla powalonej Ojczyzny. “Jeszcze Polska nie zginęła” wołała pieśń jego żołnierzy, powtórzy ją naród, wszędzie pójdą z nim te słowa cudowne, strzec będą sumienia i polskości duszy.” Polskie mogiły – “one straż polskiej pełniły tęsknoty do wolności.”
Święte mogiły i krzyże znaczą się “jako blizny lat minionych, lat potężnej siły wytrwania, która wiodła naród poprzez pożogi i krew, lasy szubienic i śniegi Sybiru, poprzez poświęcenie i heroizm ku świtaniom Niepodległości.”
Najnowsze komentarze